Konserwacja to proces mający na celu zapewnienie, że aktywa fizyczne nadal wykonują swoje zamierzone zadania. Podejmowanie decyzji dotyczących konserwacji wiąże się z oceną i wyborem najbardziej efektywnej strategii konserwacji, takiej jak konserwacja reaktywna, prewencyjna i predykcyjna.
Przyjęcie nieefektywnej polityki konserwacji zaszkodzi organizacji znacznie bardziej niż bezpośrednie koszty awarii sprzętu. Kluczowe jest, aby firmy wybrały najlepszą odpowiednią strategię konserwacji, aby zaoszczędzić pieniądze i skrócić przestoje. Niniejszy blog omawia przekształcenie tradycyjnej konserwacji w konserwację opartą na stanie (CdM) oraz z CdM w konserwację predykcyjną (PdM).
Tradycyjna konserwacja i przejście na konserwację z monitorowaniem stanu (CdM):
Tradycyjna praktyka konserwacji opiera się na wykorzystaniu zaplanowanych programów konserwacji. Obejmują one regularnie zaplanowaną konserwację i konserwację reaktywną w razie potrzeby. Oznacza to, że gdy komponenty ulegają awarii lub zużyciu, sprzęt jest usuwany z cyklu produkcyjnego do czasu jego naprawy. Koncepcja zaplanowanej konserwacji obejmuje pogląd, że każda część złożonej maszyny ma „odpowiedni wiek”. Właściwy wiek to taki, w którym określony komponent musi zostać wymieniony, aby zapewnić ciągłość niezawodnych i bezpiecznych operacji. Planowa konserwacja jest powiązana z funkcjonalnymi awariami sprzętu, konsekwencjami awarii, trybami awarii i skutkami awarii.
Tradycyjne strategie konserwacji są niewystarczające do spełnienia współczesnych wymagań przemysłowych. Koncepcja konserwacji ewoluowała od postawy reaktywnej (interwencja konserwacyjna po awarii) do postawy predykcyjnej (interwencja konserwacyjna w celu zapobieżenia usterce). Strategie i koncepcje, takie jak Conditioned Based Maintenance (CbM), zostały rozwinięte, aby wspierać ten wynik.
CbM różni się od konserwacji opartej na harmonogramie. Różnica polega na tym, że konserwacja zależy od rzeczywistego stanu maszyny, a nie od wcześniej ustalonego harmonogramu. Na przykład, typowa strategia konserwacji oparta na harmonogramie wymaga od właścicieli samochodów wymiany oleju silnikowego co 3000 – 5000 mil. Rzeczywisty stan pojazdu lub wydajność funkcjonalna oleju są ignorowane. I odwrotnie, jeśli kierowca ma jakąś metodę poznania smarowania oleju i rzeczywistego stanu pojazdu, może zdecydować się na odroczenie wymiany oleju lub wydłużenie czasu użytkowania pojazdu. Wymiana oleju może być również odroczona, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Rysunek 1 ilustruje ogólną strategię konserwacji. Na rysunku uwzględniono programy pomocnicze. Strategia ta stanowi połączenie prewencyjnych i reaktywnych programów konserwacji. (Tradycyjne podejście do konserwacji).
Konserwacja z monitorowaniem stanu (CdM):
Ta strategia konserwacji obejmuje wykorzystanie czujników. Czujniki te mierzą stan składnika aktywów w czasie, gdy jest on eksploatowany. Warunki mechaniczne i operacyjne są monitorowane w ramach tej strategii, w czasie rzeczywistym (tzw. „monitorowanie stanu w czasie rzeczywistym”) lub okresowo. Rysunek 2 przedstawia CdM, który może być wykonywany przy użyciu różnych podejść. Okresowe monitorowanie jest przeprowadzane w ustalonych odstępach czasu, np. co dwie godziny, za pomocą przenośnych wskaźników, takich jak ręczne przyrządy pomiarowe i jednostki emisji akustycznej. W przypadku monitorowania on-line (lub w czasie rzeczywistym) maszyna jest stale monitorowana, a alarm ostrzegawczy jest uruchamiany za każdym razem, gdy wykryty zostanie błąd. Takie monitorowanie odbywa się za pomocą czujników i danych procesowych.
Każda monitorowana zmienna ma przypisany próg alarmowy. Alarm jest wysyłany, gdy wartość zmiennej przekroczy próg. Problemowa część jest identyfikowana i odpowiednio planowana do konserwacji. Techniki ciągłego CdM mogą być stosowane na różnych urządzeniach, w tym sprężarkach, pompach, wrzecionach i silnikach. Można je również stosować do wykrywania częściowego rozładowania wycieków próżni lub maszyn.
