Udział w tym wydarzeniu pozwolił nie tylko zdobyć wiedzę, ale także odpowiedzi na nurtujące pytania (po każdej prelekcji był przewidziany czas na pytania). Uczestnicy wzięli także udział w unikalnym pokazie wybuchów pyłów i gazów w dużej skali. Film ukazujący takie testy znajduje się poniżej.

Po co stosować panele dekompresyjne

Panele stanowią swego rodzaju wentyl bezpieczeństwa, który ma za zadanie upuścić ciśnienie wybuchu oraz strumień ognia poza chroniony aparat. Pozwala to ograniczyć wzrost ciśnienia w urządzeniu powyżej jego wytrzymałości konstrukcyjnej. Aby jednak panele mogły spełnić swoją funkcję muszą posiadać minimalną powierzchnie dekompresyjną, którą należy obliczyć. Działa tu zasada – im większy otwór dekompresyjny tym niższa, wymagana odporność konstrukcyjna chronionego aparatu. Zbyt mały otwór może więc nie zapewnić odpowiedniego odpowietrzenia, a tym samym doprowadzić do rozerwania urządzenia w niekontrolowany sposób.

Ograniczenia paneli dekompresyjnych

Panele dekompresyjne stanowią prostą, skuteczną i ekonomiczną metodę ochrony instalacji przed skutkami wybuchu. Rozwiązanie to ma jednak sporo ograniczeń, które sprawiają, że ich stosowanie wymaga doświadczenia i wiedzy. Najważniejsze z nich zostały omówione poniżej.

Konieczność wyznaczenia strefy niebezpiecznej

Panele dekompresyjne stanowią najsłabszy element konstrukcyjny chronionego aparatu, który w chwili wybuchu ma się „otworzyć” w celu upuszczenia nadmiernego ciśnienia oraz strumienia ognia do otoczenia. Rozwiązanie to zgodnie z normą Systemy ochronne odciążające wybuchy pyłów (PN-EN 14491-2012) wymaga wyznaczenia strefy niebezpiecznej. Pole rażenia, które należy obliczyć, może mierzyć od kilku do kilkudziesięciu metrów długości. W tej przestrzeni nie mogą znajdować się inne urządzenia technologiczne, budynki, ludzie, trakty pieszych itp.

Problemy w przypadku stosowania wewnątrz pomieszczeń

Panele rzadko można stosować do ochrony urządzeń zlokalizowanych w pomieszczeniach zamkniętych. Co prawda w takich przypadkach możliwe jest stosowanie kanałów dekompresyjnych, poprzez które ciśnienie oraz ogień wyprowadza się na zewnątrz budynku, ale w praktyce ich stosowanie jest trudne.

Fakt ten wynika z wytycznych zawartych w normie PN-EN 14491-2012. Dotyczą one m.in. maksymalnej długości kanału dekompresyjnego, wpływu jego długości na wzrost powierzchni dekompresyjnej, czy też maksymalnego pochylenia kanału względem pionu. Ponadto w pewnych sytuacjach zastosowanie kanału dekompresyjnego wymaga wzmocnienia konstrukcji chronionego aparatu.

W praktyce, powyższe ograniczenia oznaczają np. że aparat, który ma zostać zabezpieczony poprzez panel z kanałem dekompresyjny musi stać w bezpośrednim sąsiedztwie ściany budynku. Podobnie jak w przypadku samego panelu tak i tu, u wylotu kanału należy obliczyć i wytyczyć strefę niebezpieczną, w której nie mogą znajdować się inne urządzenia technologiczne, budynki, ludzie, trakty pieszych itp. Taka sytuacja wbrew pozorom nie jest częsta.

Z kolei na wytrzymałość konstrukcyjną aparatu, długość kanału dekompresyjnego oraz minimalną powierzchnię dekompresyjną należy patrzeć jak na trójkąt zależności.  – Zmiana jednego parametru wpływa na pozostałe.

Przykładowo wydłużenie kanału dekompresyjnego powoduje wzrost minimalnej powierzchni dekompresyjnej i/lub minimalnej wytrzymałości konstrukcyjnej aparatu. Innymi słowy, efekt wydłużenia kanału możemy niwelować poprzez zwiększenie minimalnej powierzchni dekompresyjnej lub wzmocnieniem odporności konstrukcyjnej aparatu.

Innym przykładem może być silos. Stosowanie paneli na jego bocznej ścianie powoduje ograniczenie jego pojemności (panele dekompresyjne nigdy nie mogą być zasypywane produktem). Z tego względu możemy chcieć zmniejszyć ich powierzchnię dekompresyjną. Można to osiągnąć poprzez skrócenie kanału dekompresyjnego (np. poprzez zmianę posadowienia silosu) lub poprzez zwiększenie odporności konstrukcyjnej silosu poprzez zastosowanie odpowiednich wzmocnień silosu.